ROZDZIAŁ III

-Stoi. Elena- wyciągnęłam rękę.
-Amber- uścisnęła ją.

Gdy już miałam wchodzić blondyna znów się odezwała:

-Albo wiesz… nie chcę twojej pomocy, i tak nie będziesz miała z nim dobrych kontaktów. Szczególnie jak się dowie na kogo lecisz.

-Proszę bardzo- uśmiechnęłam się krzywo- Tylko czekam na to, żebyś do niego podeszła, a on od razu cię spławi- trzymając się za brzuch ze śmiechu wyszłam z sali.

Następne lekcje zleciały bardzo szybko. Usiadłam z Rozalią i dużo gadałyśmy. Nie powiem, na każdej lekcji zwracano nam uwagę. Haha, to śmieszne, pierwszy dzień i już mnie uspokajają. WŁAŚNIE! Miałam zrobić dobre pierwsze wrażenie…nie moja wina, że dużo gadam… Ale popiszę się moimi ocenami. Nie żebym się chwaliła, ale moje oceny nigdy nie były niższe niż 5-. Oczywiście nie jestem kujonem, wszelakie informacje szybko wchodzą mi do głowy i zostają na zawsze. Dlatego moje życie zarówno szkolne jak i towarzyskie było bardzo udane.

Gdy poszłyśmy z Rozą i Violą (tak, to z nimi najbardziej się zaprzyjaźniłam) do szafek białowłosa wypaliła:

-No Elena… podoba ci się jakiś chłopak?- uśmiechnęła się.

-Że co proszę?- zachłysnęłam się powietrzem.

-To musi znaczyć tak!- Violetta stałą się przy nas bardziej otwarta.

-Dziewczyny- zaśmiałam się- Jestem tu dopiero pierwszy dzień… Nie oczekujcie ode mnie, że znalazłam już swoją wielka miłość…

-Hej dziewczyny- podszedł do nas Nataniel. Z zaskoczenia upuściłam książki, które zabierałam z szafki. Prosto na nogę.

-Fuck!- syknęłam.

-Elena, wszystko okej?- wyglądał na bardzo zmartwionego.

-Co? Tak, to tylko te durne książki- schyliłam się po nie, po czym on zrobił to samo. Złapał książkę w tym samym momencie co ja, przez co nasz dłonie się dotknęły. Czułam, że lekko się rumienię, Nataniel z reszt też.

-Prze-przepraszam- wydukał.

-Nie ma sprawy- uśmiechnęłam się i podniosłam. Niestety moja szafka była nadal otwarta, więc z całą siłą uderzyłam się w głowę.

-ELENA!- cała trójka odezwała się jednocześnie. Po chwili poczułam okropny ból w głowie, jakby ktoś z całej siły przywalił mi młotem. Osunęłam się na ziemię. Po chwili czyjeś mocne ramiona trzymał mnie.

-Eej.. okej?

-Tak, jest.. ał! Tak, jest okej- uśmiechnęłam się, wyzwalając się  uścisków chłopaka.

-Robisz dziś coś po szkole?- zapytał niepewnie, gdy ja podnosiłam torbę z ziemi.

-Dziś? Dziś, dziś, dziś…chyba ni… ah! Jestem umówiona o 21, ale wcześniej jestem wolna- uśmiechnęłam się zamykając ostrożnie szafkę.

-Chcesz może… znaczy… jeśli chcesz… to ja…- przełknął ślinę- Bo ładna pogoda dzisiaj… i… może chciałabyś- uśmiechnęłam się do niego ciepło- Może chciałabyś dzisiaj gdzieś wyjść?- powiedział jednym tchem.

-Z tobą?- skrzywiłam się- Oh pewnie, że tak! Tylko udawałam- zaśmiałam się, na co chłopakowi bardzo ulżyło.

-To wpadnę po ciebie o 17, okej?

-Spoko, będę czekać- odmachałam mu.

-Randka!!!!!- pisnęły we dwie- Może chcesz żebyśmy przyszły do ciebie i pomogły ci się wyszykować?- zapytała białowłosa.

-Ale to nie jest randka…To zwykłe przyjacielskie spotkanie…

-Elena, my wiemy co jest grane- Violetta powiedziała to bardzo poważnie.

-Nie dacie za wygraną co?- zaśmiałam się.

-Nie!- odparły razem.

-Okej, więc idziemy do mnie!- zakomunikowałam.

-Szybko, szybko! Jest już 13.30! mamy mało czasu!- pognały mnie.

Wyszłyśmy na dziedziniec i skierowałyśmy się w stronę mojego domu.

-Twoja ciocia jest w domu?- zapytał fioletowowłosa.

-Nie mam pojęcia, chyba nie. Ale spokojnie, jest super! I robi najlepsze naleśniki na świecie- rozmarzyłam się.

-To o Natanielku tak myślisz?- zmroziłam oby dwie wzrokiem.

Dziewczyny całą drogę chichotały wymyślając jak to będzie super na mojej ‘randce’, jaką suknię będę miała na nasz ślub, gdzie pojedziemy w podróż poślubną, jakie będą nasze dzieci… HOLA HOLA! ŚLUB, PODRÓŻ POŚLUBNA, DZIECI?! No tego to chyba za wiele…Znam kolesia jeden dzień. JEDEN! Weszłyśmy przez furtkę, podeszłam do drzwi i złapałam klamkę, którą nacisnęłam, ale drzwi się nie otworzyły.

-Dziewczyny… jesteśmy same!- ucieszyły się.

Przekręciłam kluczem w zamku i pchnęłam drzwi. Nie powiem, to co zobaczyłam nieźle mnie zamurowało. Szybko zamknęłam drzwi.

-Szybko, szybko! Zaraz wejdziemy- krzyknęłam.

-O co chodzi?- zapytały.

-Uhh… moja ciocia… chyba znalazła sobie faceta. Nie muszę opiswać szczegółów co?- zaprzeczyły szybko.

-Dobra! Wchodzimy!- znów krzyknęłam i otworzyłam powoli drzwi. Najpierw moja głowa skanowała, czy wszystko jest w należytym porządku, a następnie reszta mojego ciała jak i dziewczyny weszły do środka.

-Elenka kochanie, przepraszam- ciocia jak i jej facet… chyba… wyglądali na bardzo zmieszanych.

-Okej, okej. Tylko może następnym razem mnie uprzedź, gdy będziesz sprowadzać  do domu swojego faceta, co? Albo chociaż idźcie do ciebie do pokoju… Ah, właśnie- przywołałam dziewczyny gestem- To jest Rozalia, a to Violetta.

-Dzień dobry- powiedziały.

-Dzień dobry kochane- na twarz Aghaty malował się uśmiech- Ah i mówcie do mnie Aghata, okej? No tak… To jest Nicolas- na jej twarzy zawidniał rumieniec. Delikatny, ale zawsze to RUMIENIEC!- Nicolas, to moja siostrzenica Elena i jej przyjaciółki Rozalia i Violetta.

-Dzień dobry- przywitałyśmy się.

-Wystarczy cześć- wystawił swoje śnieżnobiałe zęby. Już go polubiłam.

-Elenka- NIENAWIDZĘ TEGO ZDROBNIENIA!- Macie zamiar urządzić sobie nocowanko?

-Niekoniecznie, po prostu idę dzisiaj na…

-Idzie na randkę!- Rozalia mi przerwała.

-Na c-co? Na randkę?!- o nie, jest zła?- No pięknie! Pierwszy dzień i już randki… mam nadzieję, że zrobicie ją na bóstwo!- zwróciła się do dziewczyn- No bierzcie się do roboty! Raz dwa!

Niechętnie ruszyłam się na górę do swojego pokoju. Gdy tylko weszłam przez próg od razu rzuciłam cię na moje ciemnobrązowe duże łóżko. Tak bardzo lubię ten pokój. Czerwone ściany, tak, to zdecydowanie dla mnie. Na środku pokoju moje łóżko, z lewej strony garderoba w kolorze, tak jak łóżko, ciemnobrązowym. Po prawej strone znajdowało się biurko, na którym stał laptop i porozrzucane książki, zeszyty, kartki itd., półka z książkami i ciemne dębowe drzwi do mojej prywatnej łazienki. Podłoga jak to podłoga, ciemnobrązowe panele i czerwony puchaty dywan koło łóżka. Ściany mojego pokoju obwieszone różnymi plakatami i zdjęciami (głównie ze starego gimnazjum i liceum). Na półeczce koło łóżka stała lampka nocna, telefon, jakieś słodycze i papierki oraz zdjęcie.

-Hej, kto to?- Rozalia wzięła ramkę ze zdjęciem do ręki. Przedstawiało ono dziewczynę, która całowała w polik jakiegoś szatyna.
-Hm?- uniosłam się z poduszek i rzuciłam się na dziewczynę- Zostaw!
-Czekaj… to ty?!- odsunęła się szybko, a ja wpadłam na ścianę.
-Tak, proszę.. odłóż- jęknęłam.
-Nie, póki mi nie powiesz kto to jest- Violetta podbiegła do białowłosej i patrzyła na zdjęcie.
-Eh… to Ken. Tak, mój przyjaciel z dzieciństwa. Wiem, jest ode mnie trochę niższy, ma na głowie grzyba i okulary grubości- pokazałam grubość palcami- Tak, tęsknie za nim, co jest dziwne- podrapałam się po głowie- Jego ojciec na początku tych wakacji wysłał go do szkoły wojskowej, żeby trochę zmężniał- zaśmiałam się.
Dziewczyny mówiły coś, ale nie słuchałam jej tylko poszłam wziąć szybki, orzeźwiający prysznic.
Koniec- owinęłam się ręcznikiem, na którym spoczywały moje gęste i wilgotne kasztanowe włosy. Moje oczy... brązowe. Nos prosty, nie ma piegów, nie ma żadnych niedoskonałości... Jejku, naprawdę przejmuję się tym spotkaniem... czy tam randką. Wyszłam z łazienki, dziewczyny już czekały. Zrobiły mi delikatny makijaż pod kolor sukienki. O nie, sukienka... Jak ja ich nie cierpię!
-Idź to załóż- Roza podała mi sukienkę i wysłała do łazienki.
Założyłam bieliznę i stojąc w niej samej patrzyłam z nienawiścią na tę łososiową francę.
-Teraz ci się udało, ale pamiętaj... NIGDY WIĘCEJ CIĘ NIE ZAŁOŻĘ! Czy ja gadam do sukienki? Zabijcie mnie, ze mną jest już coraz gorzej...
Wreszcie założyłam zwiewną sukienkę na ramiączkach. Sięgała mi nieco do połowy uda. Nawet nie wyglądam tak źle... Wróciłam do pokoju.
-Okej teraz bubububutyyyyyy!
-Roza... nie przesadzasz?
-Ci! Masz i załóż- wcisnęłam więc na nogi brązowe sandałki i zarzuciłam przez ramię małą torebkę w tym samym kolorze.
-Okej, co do włosów- zaczęła Viola.
-O nie, nie, nie- zaśmiałam się ironicznie- Założyłam TO- wskazałam na sukienkę- więc o włosach ja decyduję. Zostaną takie jakie są. Okej, jest 16.55, idziemy na...
-Elenka! Jakiś przystojniak do ciebie!- usłyszałam głos Aghaty dobiegający z dołu.