ROZDZIAŁ VIII

Przekręciłam zamek w tym samym momencie, w którym chłopak złapał za klamkę.
-Elena otwórz! Proszę…

-Odejdź stąd

-Nie,  najpierw pogadamy.

-Nie mamy o czym. Ile razy mam ci to tłumaczyć?

-Cholera wpuść mnie wreszcie!- kopnął w drzwi.

-Ej, jak ja cię zaraz kopnę, to pożałujesz!

-Już się boję- zakpił.

-A powinieneś.

-Słuchaj, nie byłoby lepiej, jakbyś mnie wpuściła i pogadalibyśmy jak normalni, cywilizowani ludzie, a nie przez te drzwi?

-Ale czy ty nie potrafisz zrozumieć, że nie chcę mieć z tobą nic do czynienia?!- wrzasnęłam i ruszyłam w stronę kuchni.

-Elena?- usłyszałam swoje imię będąc w kuchni i przyrządzając sobie naleśniki. Zignorowałam to i włączyłam muzykę. Cały czas słyszałam pukanie do drzwi, więc pogłośniłam muzykę jeszcze bardziej. Skończyłam smażyć naleśniki i zauważyłam, że mam 8 nieodebranych połączeń od cioci. Szybko ściszyłam muzykę i zadzwoniłam.

-Halo? Elena? Dlaczego nie odbierałaś? Coś się stało?!

-Nie, nie, po prostu nie słyszałam telefonu. Robiłam naleśniki- dodałam.

-No dobrze. Chciałam cię tylko poinformować, że mamy urwanie głowy w pracy, więc wrócę dopiero jutro.

-Ale jak to jutro?

-No bo zapewne skończę pracę około pierwszej i pójdę do Nicka- zaśmiała się.

-Okej, okej. Rozumiem, bawcie się dobrze- również się zaśmiałam sięgając do szafki po czekoladę.

-No, tylko nie siedź do późna!

-Okej, okej. Pa- rozłączyłam się. Odwróciłam się i wrzasnęłam.

-Co ty tutaj robisz?!- przede mną stał Kastiel.

-Stoję i czekam na- wziął ode mnie słoik- czekoladę.

-WYNOCHA! Wiesz jak to się nazywa?! Włamanie!

-Nie trzeba było zostawiać klucza pod wycieraczką- skrzywił się.

-Po pierwsze, nie ja go tam zostawiłam, tylko Agat… Hej! Grzebałeś mi koło domu?!

-Nie- powiedział niewinnie.

Podeszłam do drzwi i otworzyłam je na oścież.

-Wyjdź- powiedziałam beznamiętnie.

Popatrzył na mnie jak na idiotkę. Podeszłam, złapałam go za kurtkę i pociągnęłam za sobą. Wypchnęłam go na zewnątrz zatrzaskując drzwi. Zamknęłam drzwi na dwa zamki. Tak dla bezpieczeństwa.

-Cholera Elena!- wrzasnął wściekły.

-Jak zaraz sobie stąd nie poleziesz, to dzwonie na policję!

-HAHAHA! I co im powiesz?

-Że mnie nachodzisz, że jesteś jakimś pedofilem!

-Jesteś w moim wieku skarbie.

-Zboczeniec- syknęłam i udałam się z powrotem do kuchni nie zważając na jego komentarze.

Przełożyłam naleśniki czekoladą i udekorowałam je bitą śmietaną. Wzięłam jedzenie i poszłam do salonu. Usiadłam na kanapie i włączyłam jakąś komedię. Delektowałam się naleśnikami słuchając jak czerwonowłosy próbuje dostać się do środka. Kastiel i film doprowadziły mnie do takiego stanu, że leżałam na ziemi i śmiałam się w niebo głosy. Po chwili uspokoiłam się. Nikt nie pukał do drzwi, Nikt nie krzyczał, nie przeklinał  i nie wymawiał w kółko mojego imienia. Podeszłam cicho do drzwi i popatrzyłam przez wizjer.

-Długo tu będziesz siedział?- zapytałam.

-A co?

-No nic. Po prostu siedzisz na tej wycieraczce i wyglądasz jak idiota.

-Gdybyś mnie wpuściła to nie wyglądałbym jak idiota.

-To chyba wolę, żebyś dalej tak wyglądał- usiadłam na ziemi oparta plecami o drzwi.

-Ale ja nie wolę.

-Ale to twój problem- skrzywiłam się.

-Mój, ale mam go przez ciebie.

-Nie pójdziesz sobie stąd, no nie?

-Nie.

W jednej chwili zakręciło mi się w głowie. Zrobiło mi się słabo i niedobrze. Zerwałam się na równe nogi i chwiejąc się pobiegłam do łazienki, która była niedaleko kuchni po prawej stronie.

-Elena co się dzieje?!- usłyszałam krzyk za drzwiami.

Nie! Nie! Nie! Tylko nie to!- pomyślałam. A jednak. Moje przepyszne naleśniki ujrzały światło dzienne. Świetnie, po prostu świetnie. Uwielbiam leżeć na zimnych kafelkach z toalecie z twarzą nad sedesem i najzwyczajniej w świecie umierać…

Po jakiejś pół godzinie wyszłam z łazienki. Mimo zużytej pół tubki pasty do zębów dalej czułam ten obrzydliwy posmak w ustach. Powoli poszłam do kuchni zaparzyć sobie mięty. Na sam widok naleśników, które zostały na blacie, znów zrobiło mi się niedobrze. Chyba przesadziłam z ilością tej czekolady i bitej śmietany… Spojrzałam na puszkę. No tak, bita śmietana jest przeterminowana.  Od razu wyrzuciłam ją do śmieci, a razem z nią resztę niedojedzonych naleśników. Wzięłam kubek z gorącym napojem i położyłam się na kanapie. Wzięłam pilot do ręki i skacząc po kanałach przysłuchiwałam się ciągłemu waleniu w drzwi. Trafiłam na jakiś program kulinarny. Poszłam na górę i przebrałam się w dresowe spodnie i jakąś za dużą koszulkę. Chwyciłam moją piżamę, poduszkę, koc i zeszłam ponownie na dół. Godzina 18.30. Położyłam się wygodnie i oglądałam program. Okazało się, że to jakiś maraton tego programu i skończyłam go oglądać jakoś po północy.
-Ups... A jutro, raczej dzisiaj szkoła. Chyba nie pójdę- zaśmiałam się.
Udałam się do łazienki. Napuściłam gorącą wodę do wanny, wlewając do niej przeróżne olejki zapachowe.
Taaaak, kąpiel to to co kocham- pomyślałam wchodząc do wanny.

Gorąca woda sprawiłam, że po moim ciele przeszedł przyjemny dreszcz. Moje myśli krążyły tylko wokół Kastiela. Nie mogę pojąć do czego on zmierza. Może teraz tylko udaje, że się martwi… Chociaż nie wyglądało no to, żeby tylko udawał. Co tak naprawdę do mnie czuje… Czuje? Nie, to niedorzeczne, żeby cokolwiek do mnie czuł. Ale z drugiej strony… Nowo poznane osoby nie całują się ze sobą od razu… Cholera! To jest za trudne!

-Dobra, starczy. Teraz chcę się zrelaksować…- zamknęłam oczy.

Zrelaksować… Zrelaksować… Zrelaksować na kocu, razem z moimi dawnymi przyjaciółmi i ich rodzicami. No tak… Ciekawe co u nich. Jak sprawy toczą się w tamtym liceum. Tamto liceum, tamto miasto, dom, rodzice… Rodzice!

-Halo?- usłyszałam głos w słuchawce.

-Hej mamuś- przywitałam się.

-Och, Elenka! Jak u ciebie? Wszystko w porządku? Jak liceum? Dobrze? Jak ciocia? Dogadujecie się? Dobrze się czujesz? Przepraszam, że nie zadzwoniliśmy wcześniej, ale wiesz jakie mamy urwanie głowy- zmartwiła się.

-Tak, wiem… No więc, u mnie jak na razie wszystko dobrze. Liceum jest naprawdę niesamowite! Znalazłam już sobie znajomych, można powiedzieć, że nawet przyjaciółki. Ciocia? Agatha mamo- zaśmiałam się- Wiesz, że zawsze miałam z nią bardzo dobry kontakt, nic się nie zmieniło, jest super! Czy dobrze się czuję? Nie za bardzo, wiesz… Zjadłam naleśniki z bitą śmietaną… Przeterminowaną bitą śmietaną- skrzywiłam się.

-Córeczko- zaśmiała się- Dalej masz bzika na punkcie swoich naleśników? No dobrze, ale nie zatrułaś się?

-Nooooo…

-Zaparzyłaś sobie mięty?

-Tak- wyszczerzyłam zęby- Jesteś ze mnie dumna?

-Z ciebie? Zawsze!- zaśmiałyśmy się obie- A co teraz robisz?

-Biorę kąpiel, ale chyba zaraz pójdę spać, bo dochodzi 1.30

-Elenka! Jutro szkoła…

-Wiem, ale nie najlepiej się czuję… Właśnie, nie spytałam się. Jak u was?

-No cóż, interes się kręci, można rzec, że lepiej nie było nigdy. Mamy bardzo dobrych pracowników. Naprawdę, sumienni, perfekcyjni, lepiej nie mogło nam się trafić!

-Cieszę się! A gdzie tata?

-Tata? Tata musiał zostać dłużej w biurze, o nie, znowu mnie wołają- jęknęła.

-Dobrze, to może leć załatwić wszystkie sprawy i pogadamy innym razem? Jak będzie tata?

-Na pewno? Mogą przecież poradzić sobie beze mnie…

-Na pewno mamo! Pozdrów tatę!

-Dobrze, do usłyszenia córeczko. Kocham cię.

-Ja ciebie też. Tęsknie…

-Ja bardziej, papa- cmoknęła w słuchawkę i się rozłączyła.

Wyszłam z wanny, dokładnie się wytarłam i spuściłam wodę z wanny. Owinęłam się ręcznikiem i wszyłam z łazienki. Poszłam do salonu i przebrałam się w piżamę. Wróciłam do łazienki, żeby powiesić ręcznik i zabrać swoje rzeczy. Zahaczyłam po drodze lustro i nakremowałam sobie twarz.

Zaparzyłam sobie jeszcze mięty, pozasłaniałam okna i położyłam się na sofie. Przez połowę nocy nie mogłam zasnąć z powodu nudności i bólu głowy. Z tego co pamiętam, zasnęłam grubo po 4.

O godzinie 7.30 zadzwonił budzik. Po dłuższej chwili wstałam dość energicznie, co nie było zbyt dobrym pomysłem. Jak poprzedniego dnia znajdowałam się teraz nad muszlą klozetową. Dochodziła godzina 8.

-Lekcje na 9- sapnęłam- Chyba nie dam rady.

Po mękach, które przeszłam z samego rana, nieco się odświeżyłam i powolnym krokiem skierowałam się do kuchni w celu zaparzenie sobie kolejnego kubka mięty. Wlewając wrzątek do kubka, poczułam jaka jestem zmęczona No tak, po dwóch i pół godzinie snu, człowiek ma prawo być zmęczony. Napiłam się i usiadłam na kanapie. Popatrzyłam w telefon. „1 nieodebrana wiadomość”.

-Cześć Elenko, jak już mówiłam, nocowałam u Nicka. Poszłam od razu do pracy. Będę po 16, buziaczki- przeczytałam treść SMS’a.

Odłożyłam telefon i zastanawiałam się, czy iść do szkoły. Miałam wstawać, gdy mój ból głowy stał się silniejszy. Opadłam z powrotem na koc.

-Nie ma mowy. Nigdzie dzisiaj nie wychodzę- pokręciłam delikatnie głową.

Sięgnęłam torbę i wyciągnęłam z niej tabletki. Łyknęłam dwie, popiłam i ponownie się położyłam. W przeciągu paru minut zasnęłam. Tak dobrze mi się spało. Aż nagle mój telefon zadzwonił. Nie patrząc kto to, po prostu odebrałam.

-Tak?

-Elena? Czy ty jeszcze śpisz? Dlaczego cię nie ma? Coś się stało?

-Nie Roza, wszystko w porządku- odpowiedziałam niewyraźnie.

-No więc dlaczego cię  nie ma?

-Po prostu źle się czuję, otrułam się czymś… Jutro będę.

-No na pewno jutro będziesz! Po szkole wpadniemy do ciebie z Violą, paaa!- rozłączyła się, ponieważ zadzwonił dzwonek.

-Pa- odpowiedziałam sama sobie i rzuciłam się zmęczona na poduszki.

Nagle rozległo się walenie do drzwi. Niechętnie wstałam i poszłam otworzyć drzwi. Oczywiście po drodze uderzyłam się w małego palca o kant szafy w przedpokoju. Syknęłam z bólu. Otworzyłam drzwi trzymając się za stopę. Gdy ból nieco minął, a dziewczyny usadowiły się w kuchni prze blacie, poczułam, że nudności i ból głowy minął.

A wystarczyło się porządnie wyspać- zaśmiałam się.

-Co?- zapytała białowłosa.

-Nie, nic- usiadłam naprzeciw nich- I co tam ciekawego w szkole?

-Dyrektorka coś organizuje.

-Co?

-Tego nikt nie wie… Peggy się dowiedziała, ale nie dowiedziała co konkretnie…

-Mam nadzieje, że to coś wystrzałowego!- oczy mi się zaświeciły- Może wycieczka!

-Ooooo, to byłoby super!

-Prawda? Jest coś konkretnego zadane?

-Tak, jakiś esej na historię.

-No to całkiem nieźle…

-Tak, tak, dobra Violka, zbieraj się, idziemy.

-Co? Ale dlaczego?

-No wiesz, jest już przed 15, ja muszę się spotkać z Leo, a Viola, a Viola musi wyprowadzić psa!- Rozalia pociągnęła dziewczynę do wyjścia.

-Psa? Violetta nie ma psa!- wybiegłam za nimi na dwór.

-Pa!- machnęła do mnie i szybko skręciły w inną uliczkę.

-Elena!- czerwono włosy szybkim krokiem zmierzał w moją stronę- Nawet nie waż się zamknąć mi drzwi przed nosem!

A więc one to zaplanowały?- pomyślałam- Zabije je…

-Cześć- przywitałam go- Chcesz wej…- chłopak nie czekając nie dalszą część po prostu wszedł do mieszkania.

-Okej, tylko spokojnie Elena. Tylko spokojnie- powiedziałam sama do siebie, idąc w stronę zdenerwowanego chłopaka.

_______________________________________________________

No więc rozdział jest...mam nadzieję, że udany c: