ROZDZIAŁ XVI

-Nie zostawiaj mnie nigdy więcej... Obiecaj mi to...

-Obiecuję- po tych słowach wtuliłam się w chłopaka jeszcze mocniej.

Poczułam mocne szarpanie za ramiona. Po chwili ktoś wylał na moją twarz lodowatą wodę. Od razu się podniosłam.

-No wreszcie! Wszystko w porządku?

-Hę?

-Boli cię?

-Roza... możesz jaśniej?

-Niczego nie pamiętasz?

-Pamiętam, że dostałam w twarz, spędziłam przyjemny czas z Natanielem, później jakiś koleś chciał mnie zgwałcić, ale Nat mnie uratował- opowiedziałam ze zmieszaną miną.

-Matko, jest gorzej niż myślałam. Viola, przynieś szklankę wody!- krzyknęła do pokoju obok.

-Gorzej? Ech, możesz mi to wreszcie wytłumaczyć?

-Dostałaś w twarz. Ale nic poza tym się nie stało. Nie z tobą.

-Czekaj- łączyłam fakty- To znaczy, że to wszystko mi się wydawało?

-Tak.

-Jak się cieszę! Już myślałam, że jestem taką ciepłą kluchą. A długo byłam nieprzytomna?

-Nie, jakieś 20 minut.

-Czyli impreza dalej trwa?- uniosłam jedną brew do góry.

-Tak, ale powinnaś tu jeszcze poleżeć- skarciła mnie.

-Nie ma mowy, nie mogę przecież stracić okazji do poderwania chłopaka!

-...no dobra! Tylko błagam, nie bij się już z nikim.

Wybiegłam z pokoju i udałam się do salonu, gdzie impreza dalej trwała w najlepsze. W kuchni ktoś robił drinki. Podeszłam i wypijam dwa. Jeden po sobie. Stanęłam na palcach i zaczęłam szukać blondyna. Zauważyłam go z jakąś szatynką. Podeszłam i zdałam sobie sprawę, że to Melania. Nieudolnie próbowała go poderwać, a on nie wiedział jak się z tego wywinąć. Chwyciłam ją za ramię i odwróciłam w swoją stronę. Spojrzała na mnie jakby chciała mnie zabić, po czym znów skierowała się w stronę Nataniela i wpiła w niego swoje usta. Całowała go szaleńczo, ale w żadnym stopniu nie było to anie słodkie ani imponujące. Jej usta pochłaniały praktycznie połowę twarzy chłopaka, jej dłonie szalały po jego włosach i mięły jego koszulę. Ciągnęła za jego krawat udając jego panią. Nie zaprzeczę, myślałam, że zwymiotuję.

-Dziewczyno, daj mu święty spokój- odezwałam się wreszcie.

Ona jedynie prychnęła i zaczęła oplatać go swoją nogą. Następnie drugą, aż wreszcie oby dwie oplatywały chłopaka w pasie. Nie mogąc wytrzymać, blondyn szarpnął się tak mocno, że Melania upadła tyłkiem na ziemię. Wszyscy zgromadzeni spojrzeli w ich stronę i zaczęli się głośno śmiać i robić zdjęcia.

-Wniosek? Nie powinnaś pić kochana- zwróciłam się do niej i chwytając Nataniela za rękę, pociągnęłam go za sobą. Wychodząc do ogrodu chwyciłam dwa piwa.

-Chodź dalej!- krzyknęłam, ponieważ muzyka cały czas wszystko zagłuszała. Dopiero kilka metrów dalej dźwięki ucichły i mogliśmy normalnie porozmawiać.

-Sorry za nią.

-Nie ma sprawy, szczerze mówiąc rozbawiło mnie to- podałam mu butelkę piwa- Chcesz?

-Chętnie- wziął ode mnie. Byłam w niezłym szoku- No co?

-Noo... dziwi mnie to, że pijesz- palnęłam.

-Bez przesady, nie jestem idealny- zaśmiał się.

-To dobrze!

-Dlaczego?

-Nie lubię ideałów- szturchnęłam go łokciem.

Szliśmy jeszcze kawałek aż doszliśmy do wielkiego drzewa.

-Zawsze jak przyjeżdżałam do Aghaty to lubiłam tu przychodzić. Siadamy?

-Na drzewie?

-A czemu nie?

-A dasz radę wdrapać się w tej sukience?

-Nie takie rzeczy się robiło!- wręczyłam mu piwo i zwinnie wspięłam się na gałąź, na której mieliśmy siedzieć. Nie było wysoko, więc blondyn podał mi butelki i teraz on się wspinał. Kiedy usadowił się obok mnie wręczyłam mu alkohol. Otworzyliśmy piwo i napiliśmy się.

-Czemu mnie tutaj przyprowadziłaś?

-Hm, było mi ciebie żal. W sensie, z Melanią.

-Tylko dlatego?

-Nie.

-A więc?

-A więc- zaczęłam- żeby wyjaśnić pewne sprawy.

-Jakie sprawy?- spytał jakby nieobecny.

-Moje zachowanie w stosunku do ciebie. Znaczy... kiedy z tobą flirtowałam.

-A później to samo robiłaś z Ethanem?

-Skąd wiesz?

-Widziałem was. Zresztą nic dziwnego, że ode mnie poszłaś do niego.

-Nie, nie, nie, to nie tak.

-No więc jak? Powiedz mi to wreszcie. Mam wrażenie, że czasami jesteś mi bliższa niż ktokolwiek inny!- wyjął z kieszeni paczkę papierosów.

-Czy ty?

-Czasami- uśmiechnął się.

-No, no, nigdy bym się tego po tobie nie spodziewała!- podał mi jedną fajkę i zapaliliśmy- Też mi się tak wydaje- powiedziałam do pewnym czasie.

-Hm?- jego wzrok, tak jak mój, był utkwiony w ciemnych koronach oddalonych drzew.

-Że jesteś mi bliższy niż ktokolwiek inny.

-A Kastiel?

-Kastiel to chłopak na jednorazową przygodę. Oczekuję czegoś innego. Fakt, chcę uczucia, namiętności, adrenaliny, ale przede wszystkim stałości, zaufania i zrozumienia.

Blondyn usiadł okrakiem na gałęzi, tak, aby móc na mnie spojrzeć. Przysunął się do mnie i zaproponował palenie po studencku. Zgodziłam się. Przyznam, że było świetnie, szczególnie, że robiłam to z Natanielem, który uchodził za grzecznego pana gospodarza. Po spaleniu zeskoczyliśmy z drzewa.

-Wiesz, mam dosyć tego udawania.

-Jakiego udawania?

-Że jestem grzecznym gospodarzem dyrektorki, że jestem idealnym uczniem i dzieckiem- powiedział po czym przycisnął mnie do drzewa i bez ogródek zaczął mnie namiętnie całować. Zszokowana całą sytuacją nie wiedziałam o co chodzi. Mimo to zaczęłam oddawać jego głębokie pocałunki. Podobało mi się to, że zachowuje się teraz tak stanowczo i buntowniczo. Odpięłam jego koszulę i dotknęłam mięśni brzucha, były takie napięte. Jego perfumy, zapach alkoholu i dym papierosowy zmieszały się doskonale. Mogłabym wdychać ten zapach bez końca. Zaczęliśmy całować się po francusku, coraz namiętniej i namiętniej. Nasze języki bardzo dobre się zgrały, sprawiało nam to wiele przyjemności. Chłopak słodko pomrukiwał, co sprawiało, że pragnęłam go jeszcze bardziej. Zwolnił uścisk i spowolnił pocałunki do minimum. Chwycił moją twarz w swoje ręce- Kocham cię. Kocham cię szalenie, rozumiesz?- przytaknęłam i znów, tym razem krótko, pocałowaliśmy się.

Stwierdziliśmy, że dłuższy spacer bardzo nam się przyda. Szliśmy więc w stronę domu dużo rozmawiając, żartując i śmiejąc się wniebogłosy. Ustaliliśmy, że o nas powiemy dopiero następnego dnia w szkole. Gdy dotarliśmy do domu impreza jeszcze trwała, ale było zdecydowanie mniej ludzi. Zostali tylko ci najbliżsi. Weszliśmy do środka jak gdyby nigdy nic i nikt niczego nie podejrzewał.

Blondyn poszedł do chłopaków, a ja udałam się do kuchni, w calu znalezienia czegoś do jedzenia.

-Elena?- odwróciłam się i ujrzałam Ethana.

-Czego?- warknęłam.

-Nie chciałem cię walnąć.

-Ale walnąłeś, a teraz spadaj.

-O co ci chodzi?

-O to, żebyś spadał?- zdziwiony chłopak nic nie powiedział tylko odszedł wolnym krokiem.

Otworzyłam zamrażarkę i wyjęłam pizze, które się tam znajdowały.

-Ej.

-Ethan, mówiłam ci, żebyś spadał- powiedziałam zirytowana.

-Ethan?- spytał zdenerwowany.

-Kastiel?- zdziwiłam się odwracając do niego- Nie no, jeszcze lepiej.

-Dobra, mam gdzieś twoje gadki, idziemy- złapał mnie za rękę i pociągnął, Wyrwałam mu się.

-No chyba śnisz nigdzie z tobą nie pójdę- prychnęłam. Chłopak pociągnął mnie raz jeszcze i to mocniej. Wyrwałam mu się i uderzyłam w twarz- Nie rozumiesz? ODEJDŹ ODE MNIE!- warknęłam i włożyłam pizze do piekarnika. Nie zważając na chłopaka odeszłam do dziewczyn.

Po 20 minutach przyniosłam jedzenie i postawiłam je na stole. Wszyscy się zeszli i jedząc, rozmawialiśmy na najróżniejsze tematy. Dochodziła 1 w nocy, więc ludzie zaczęli się zbierać. Tym razem wszyscy. Pożegnali się ze mną i poszli. Zamknęłam drzwi za ostatnią osobą, którą była Rozalia i skierowałam się do salonu.

-Nataniel?- spytałam zdziwiona- Co ty tutaj robisz?

-Chyba nie zostawię swojej dziewczyny samej z tym bałaganem- uśmiechnął się słodko.

-Kochany jesteś- dałam mu całusa w policzek.

Zaczęliśmy sprzątać dobrze się przy tym bawiąc. W ogóle nie odczuwaliśmy zmęczenia. Dochodziła godzina 2, gdy dom był już wysprzątany. Dopiero teraz w moich oczach pojawił się piasek. Ziewnęłam.

-Chyba już się położę.

-W porządku- chwycił swoją kurtkę.

-Chyba zwariowałeś, mowy nie ma, żebyś teraz szedł do domu. Zostajesz na noc. Przyszykuję Ci... a zresztą, możesz spać ze mną- puściłam mu oczko.

-Nie odmówię- zaśmiał się.

-Chcesz umyć się tutaj i przyjść czy poczekać tam?

-Umyję się od razu, będzie szybciej.

-Okej, w łazience masz wszystko- powiedziałam i zniknęłam na górze.

Weszłam do łazienki i zrzuciłam z siebie ubranie. Naga stanęłam przed lustrem.

-Co ty dzisiaj odwaliłaś?- powiedziałam sama do siebie. Nie zwlekając dłużej wzięłam gorący prysznic. Zajął mi więcej czasu niż zwykle, ale musiałam się porządnie zrelaksować. Gdy skończyłam owinęłam się ręcznikiem i weszłam do swojego pokoju. Przy oknie ujrzałam stojącego Nataniela. W samych bokserkach. Z wrażenia spadł mi ręcznik, pod którym nie miałam nic. Szybko chwyciłam go i założyłam z powrotem. Chłopak odwrócił się.

-Piękne widoki- spaliłam buraka.

-Zboczeniec- burknęłam. Spojrzał na mnie niczego nie rozumiejąc- Ach, te za oknem?- skarciłam się w myślach- Tak, masz rację. Możesz... możesz odwrócić się raz jeszcze, bo chcę się ubrać?- blondyn posłusznie wykonał moją prośbę, a ja w tym czasie założyłam bieliznę.

-Głupio mi- powiedział.

-Dlaczego?

-Bo mam na sobie tylko bokserki.

-A ja dla otuchy założyłam samą bieliznę- natychmiastowo się odwrócił.

-Ale wyglądasz w niej super.

-Ty też! Może nie tak super jak ja, ale jest dobrze- zaśmialiśmy się.

Położyłam się do łóżka, Nataniel zrobił to samo. Chwilę porozmawialiśmy, lecz, gdy moje oczy same się już zamykały, przytuliłam się do pleców chłopaka i zasnęłam.

___________________________________________________

Jak myślicie, czy taki buntowniczy styl pasuje do Nataniela? A może wcale taki nie jest?
zapraszam do komentowania, besos :*